Ithaki From te start.

Half slapend steun ik met mijn hoofd op mijn handen. Het feit dat ik al mijn werk al heb afgemaakt voor de rest van de week, en ik nu alleen nog naar mijn lege inbox aan het staren ben, maakt me nog slaperiger dan ik al was. Mijn warm kopje koffie staat te roken op mijn bureau. Het liefst zou ik hem in een keer naar binnen gieten, maar daar zou ik mijn slokdarmen geen plezier mee doen. Maargoed, zoekend om naar iets te doen, bedacht ik me ineens dat ik een verzoekje van mijn lieftallig zusje kreeg om weer eens een verslag te maken van mijn "avontuur"
So here I am, ik schrijf een verlslag....

Het is dit keer totaal anders natuurlijk, omdat ik hier aan het werken ben en niet aan het backpacken. Ik blijf steeds maar op dezelfde plek, maar toch ontdek ik elke dag iets nieuws en verveelt het uitzicht me geen moment.

Ik wist pas twee weken van te voren dat ik werd aangenomen. Ik zag de advertentie op facebook staan. " Host of Hostess gezocht in Ithaki" . In Nederland werkte ik wel eens als Hostess op evenementen, dus ik was erg nieuwschierig hoe dit dan in zijn werk ging in het buitenland. Ik had nog geen idee wat Ithaki was, en waar het lag, maar het klonk wel schattig vond ik dus ik ben het gaan opzoeken. Ik kwam er achter dat het in Griekenland lag, een land waar ik voorheen nog niet was geweest dus voor mij is dat dan al meteen een pluspunt, en Griekenland leek me sowieso al een interessant land. Ik begon verder met lezen, en kwam zo te weten dat Ithaki het thuisland is van Odysseus. Nu ik hier ben, snap ik waarom hij 10 jaar de moeite heeft gedaan om weer terug te komen, natuurlijk voor Pinelopi, maar o mijn god, dit eiland is het echt waard om moeite voor te doen, het is echt een paradijs! Witte strandjes (waarbij je bij de meeste alleen met een bootje kunt komen, of je een ongeluk moet lopen) helderblauw water, en groene heuvels die grenzen aan de rand van de kade. Als oud omaatje uit Nederland maak je hier geen kans, je moet een echte ras oude goude local zijn, met gespierde kuiten wil je hier van je huis naar de supermarkt lopen. Nu moet ik wel zeggen dat alle locals hier liever lui zijn dan moe, en in staat zijn de auto of de scooter te nemen om naar de buurman op de hoek te gaan.

Na alles gelezen te hebben, besloot ik nog niet meteen om te reageren. Ik vond dat ik dat niet kon maken, ik was net weer terug bij mijn oude werk waar ik het altijd heel erg naar mijn zin heb gehad, en ik zou het daar weer net zo naar mijn zin krijgen als dat ik eerst had, dus ik liet het erbij zo als het was.

Maar toen ik mijn rooster bekeek van mijn voormalige werk bij de kinderopvang, en op een donderdag zat te balen dat ik duizend plannen had kunnen maken, maar de gehele dag zat te wachten op een telefoontje of ik misschien voor iemand kon invallen, besloot ik toch om te gaan reageren. Misschien was ik toch niet zo heel happy met de keuze om terug te gaan bij mijn werk als er eigenlijk helemaal geen werk was.

Om een lang verhaal kort te maken, want wat er in Nederland gebeurt is niet zo boeiend, als wat er hier gebeurt, ik heb dus gerageerd op de advertentie, en had echt nooit verwacht dat ik zou uitgenodig worden op gesprek. Na dit gesprek dacht ik ook zeker niet dat ik zou worden aangenomen, want ja wie was ik nou? Totaal geen ervaring in tourisme. Maar zo trots als een pauw kan ik zeggen: Ik ben aangenomen!

Twee weken later zat ik ineens hier, met de nodige "Maxime obstakels" Zo begon het al lekker, dat ik als toekomstige reisleiding mijn vliegtuig naar Griekenland heb gemist! HAHA ik kan er nu wel om lachen, maar toen ik op het vliegveld stond met mijn koffer, en de mevrouw achter de balie zei: "Je bent te laat" stond het huilen me natuurlijk nader dan het lachen. "Pardon?" had ik gerageerd. Oke, als ik om me heen keek, was ik eigenlijk de enige die nog in de hele hal stond om mijn koffer in te checken. Maar toch kon ik miijn oren niet geloven. Ik dacht dat ik nog ruim optijd was, maar door alle verkeerwerkzaamheden, en mijn vaders en mijn eigen "goede" richtingsgevoel kwamen we dus lekker te laat. En stond ik daar met mijn mond vol tanden.

Ik was boos op de dame die me nonchalant stond aan te staren. Ik stond daar in paniek, zij had niks te doen. Ze kon toch zeker wel mijn koffer in checken? Het vliegtuig zou pas 3 kwartier later vertrekken. Verder zei ze ook geen fuck wat ik dan moest doen. Ze bleef me maar aanstaren, met een blik die alles zei: "eigen schuld". "En nu?" Mijn hart bonkte in mijn keel. Dit kon niet waar zijn, ik kon echt niet het vliegtuig missen. Er stond nog een andere onaardige collega naast haar op haar kauwgom te kauwen, en stond me net zo nonchalant aan te kijken als de ander. Het was dat ik vroeg "En nu"? Anders hadden we daar nog tien minuten een staarwedstrijdje gehouden. De kauwgomkauwende collega verwees me naar de bali van Transavia, waar ze me wel wat beter wilde helpen.

Ik had twee opties, of gewoon het vliegtuig missen, en hopen dat er een andere vlucht nog vandaag dezelfde richting op zou gaan, of niet het vliegtuig missen maar alleen met mijn handbagage op pad gaan. VOOR 7 MAANDEN!. ik wist niet wat ik moest doen, twijfel, twijfel, en kwam er ook nog eens achter dat mijn telefoon nog in de auto lag. Met mijn handen in het haar stond ik daar. "Oke, dan ga ik wel gewoon met mijn handbagage" Zei ik tegen mijn vader. Ik begon alle belangrijke dingen van mijn koffer over te huizen naar mijn handbage en begon als een kip zonder kop naar de douane te rennen. Ik wist niet of ik nu al wel afscheid moest nemen van papa of niet, want er was grote kans dat ik het vliegtuig als nog zou missen. Het twijfelen heeft er voor gezorgd dat ik namelijk nog maar 5 minuten over had om bij het vliegtuig te komen.

Bij de douane duurde het eeuwen, het leek of iedereen in slow-motion zijn schoenen in de bak deed, en nog 10 minuten de tijd nam voor de rest. Iedereen had natuurlijk in tegenstelling van mij zeeen van tijd. Ik stond ongeduldig op mijn sokken van de ene been naar de andere te bewegen. Ik had geen tijd voor deze slome grapjes. "Mag ik alsjeblieft voor" vroeg ik aan een paar mensen. "Mijn vlucht vertrekt over 5 minuten" Uiteindelijk heeft dit misschien 1 minuut gescheeld. De douane vond het ook nog eens nodig om mijn handbagage dubbel te checken. Uiteindelijk kreeg ik al mijn spullen terug, maar tijd om mijn schoenen aan te trekken was er niet. Ik ben op mijn sokken naar de gate gerend. Erg ongemakkelijk met al die spullen die ik van mijn koffer naar mijn handbage had overgehuisd, en mijn schoenen in mijn handen.

Uiteindelijk bij de gate aangekomen, vertelde ze me dat het niet meer mogelijk was om het vliegtuig in te gaan, ik was nu definitief te laat. Met lood in mijn sokken begon ik weer aan mijn terugreis naar de transavia bali, waar mijn vader me met medelijden stond op te wachten. "He toch meissie" zei hij. Aan de ene kant was ik wel een beetje opgelucht. Er was nog een optie om vandaag te gaan, maar wel met verschillende omwegen, maar goed. Als ik keek naar mijn handtas die ik anders had meegenomen als enige bagage, dan had ik een heel klein assortiment meegenomen, en bijvoorbeeld maar 1 slipper. Ook mijn telefoon had ik dan niet bij, dus ik had aan niemand kunnen laten weten dat ik aan was gekomen, en fatsoenlijk kunnen comuniceren over het verzenden van mijn koffer. Al met al, ik zou dezelfde dag nog vertrekken met al mijn spullen. En dat heb ik toen ook gedaan. Het heeft er voor gezord dat ik tenminste nog een dagje in Athene heb kunnen verblijven en mijn lieve collega Patty heb ontmoet.

Wordt vervolgd....