Deathroad

Ollaa daar ben ik weer. Aangezien ik heel erg achterloop met schrijven, en daarbij ook nog eens al mijn notities weg zijn omdat mijn telefoon weg is zou ik alleen nog maar even de highlights met jullie delen. en de lowlights miss ook... bijvoorbeeld hoe stom mijn telefoon verdwenen is en over de blokkades op de weg door protesten.

Laat ik eerst vertellen over de Deathroad...

Na de Rainbowmountain zijn we in 2 dagen naar Boliva gegaan. Ondertussen zijn we nog naar de floating islands gegaan en daarna naar copacabana in Bolivia, waar ook het eiland Isla del Sol is... Ik hoor nu nog steeds mensen daar over praten dat dat eiland zo geweldig moet zijn. Maar ik denk dat wij dan aan de verkeerde kant van het eiland waren want waar wij waren waren alleen boompjes en niet echt iets bijzonders.

Maargoed de volgende dag waren we in La Paz waar we heel veel leuke dingen hebben gedaan waarvan een ding dus de Deathroad was.

's morgens moesten we alweer vroeg opstaan om bij het ontbijt te gaan verzamelen. Dit was in een heel schattig italiaans restaurantje met heel veel lekkere toetjes op de kaart. Maar helaas was het nog geen toetjes tijd, dus bestelde ik maar een koffie om wakker te worden en een kleine tosti omdat ik nog niet zo veel honger had.

Onze gids kwam binnen gelopen en zei tegen Alexia: "ik denk dat jij Alexia bent". Dat vond ik op het eerste moment heel erg knap van hem dat ie dat dacht... maar later realiseerde ik me dat ze natuurlijk een aziatische achternaam heeft, en zij de enige was die er aziatisch uit zag in heel het restaurant. Hij vertelde dat als we ons ontbijt op hadden, we naar buiten mochten lopen en in het busje met de witte streep mochten stappen.

Dus dat deden we... ik was nog helemaal niet zenuwachtig onderweg. Ik was misschien veel te moe om zenuwachtig te zijn.

Ik heb trouwens helemaal niet vertelt wat de deathroad is, en wat we daar dan gingen doen! dus jullie zouden misschien wel denken: " hoezo zenuwachtig?" Terwijl de naam het natuurlijk al wel een beetje verraad. Nou, de Deathroad is de gevaarlijkste weg van de wereld zeggen de bolivianen. Nu niet meer, maar voorheen overleden er 300 mensen per jaar op die weg. En nu is het daar voor ons als touristen dan heel aantrekkelijk om er over heen te fietsen. Gekkies dat we zijn.

We werden met het busje afgezet op een plek waar we een slokje moesten nemen van 95% alcohol en daarna over de band van je fiets een paar druppeltjes op moest doen. Daarbij moest je nog zeggen: " save me" en "thank you pachamama". Pachamama is de moeder van de natuur. En ze geloven heel erg in haar... Er is nog iets wat ze doen voor pacha mama maar dat vertel ik later.

Toen konden we gaan beginnen! Dit was nog niet de Deathroad zelf maar een oefenstuk. Maar dit oefenstuk leek helemaaaal niet op de Deathroad. Dit stuk was heel makkelijk. De weg was gewoon mooi plat, niks aan de hand. En ik als echte nederlander gebruikte bijna mijn remmen niet omdat een fiets vertrouwd is. We stopten steeds om het kwartier, om op de andere te wachten. Ook vertelde hij steeds wat voor stuk weg er aan zat te komen. Wat ik vooral fijn vond op de deathroad zelf.

Maar toen kwam er ineens een heel erg eng stukje met heel veel stenen. Stenen op de weg? biep daar ging mijn zelfvertrouwen. Alles was zo netjes en strak in nederland. En nu moest ik over een hoop stenen fietsen. Ik merkte aan mezelf dat ik daar niet zo goed mee om kon gaan en wist niet zo goed wanneer ik nou mijn remmen moest gebruiken. dus ik gebruikte ze niet veel, net zoals op de weg ervoor. Dat was eerlijk gezegd heel erg eng want omdat ik dan twee keer wel ineens remde viel ik bijna voor over.

Dus nu was het tijd om zenuwachtig te worden. Het was ineens heel erg bewolkt. En we kwamen aan bij de deathroad zelf.., OMG ik zat mezelf heel erg bang te maken. De weg begon ook al met stenen. Nog steeds wist ik niet zo goed wat ik moest doen met mijn remmen en was denk ik te trots om het te vragen.

Dus daar ging ik... veel te hard, veelste snel... Ik moest de persoon voor me ontwijken. En ik kreeg hardkloppingen. Ik was mezelf er van bewust dat ik op de deathroad was, en dat de stenen onder mij er niet echt uitzagen om daar fijn op te landen als ik zou vallen... En ik voelde dat ik ging vallen. Die controle had ik niet meer over het stuur. En in blinde paniek begon ik ineens te remmen voor wat grotere stenen, of ervoor uit te wijken. Maar er was mij verteld dat ik aan de linker kant moest fietsen vanwege de auto's ( en daar was nou net de afgrond). En uiteindelijk door mijn gekke rij gedrag, moest ik wel een keer vallen. Maar omdat ik dit wist en mezelf nog een paar keer probeerde te redden, viel ik best wel zachtjes. Dus ik had geen enge open wonden of iets dergelijks. Alleen super grote blauwe plekken, en nog meer angst om de rest van de Deathroad te gaan fietsen.

Het huilen stond me nader dan het lachen, maar toch raapte ik me fietsje op en fietste ik heel voorzichtig naar de rest die deze keer op mij moest wachten. Ik vertelde dat ik was gevallen, wat sommige al hadden gezien. De gids zei dat ik dan achteraan bij hem moest gaan fietsen. en vertelde dat ik eigenlijk de hele tijd de remmen in mocht houden.

Ik voelde me stom om zo achteraan te fietsen, maar het was wel eventjes veilig. Mijn doel was om niet de allerlaatste te zijn. En na een tijdje kreeg ik mijn zelfvertrouwen weer terug en kon ik weer steeds sneller over de deathroad, en had ik er weer plezier in. Ookal regende het echt heel erg hard op een gegeven moment!

Iedereen eindigde met een modder gezicht. En ons eindpunt was bij een restaurantje met een zwembad. Ook konden we daar douchen. Er was helaas maar 1 van de 5 douches warm. Dus Alexia,Lotje en ik moesten om de beurt doen. Ook konden we niet in het zwembad helaas want het was koud en het regende heel hard nog steeds. Het lijkt wel of het altijd slecht weer is, als wij wat gaan doen. Maarja het allerbelangrijkste is, dat iedereen het weer had overleefd. En we waren met zijn allen heel trots en tevreden naar ons hostel gegaan.