hitching

Lieve allemaal,
we zijn gister pas aangekomen in vang vien. We zijn 2 nachtjes langer gebleven in luang prabang omdat puck ineens heel erg ziek was geworden. Het leek wel een soort buikgriepje of voedselvergiftiging. Het kan niet door het vlees komen, want die dag ervoor hebben we toevallig helemaal geen vlees gegeten. Waar het waarschijnlijk ook aan kan liggen is die stomme malariapil. Die moet je pakken met een volle maag en dat had ze (denken we) niet gedaan. Gelukkig was het maar een dagje. De dag erma zijn we ook maar niet gegaan voor de zekerheid. Ondertussen hebben we een beetje luang prabang ontdekt, langs de rivier wat gegeten, gekeken wat er aan de andere kant van de bamboobrug was, en over de localmarkt heen geslentert. Maar gister was echt de hoogste tijd om luang prabang te verlaten en naar vang vieng te verhuizen. En we dachten bij ons zelf, we doen weer eens gek en liften gewoon weer eens een keertje!

Dus we hadden weer op een kartonnetje geschreven waar we heen moesten, en hebben de tuktuk naar de snelweg gepakt. Daar stonden we dan weer met zn drietjes. Dit keer was het wat slechter weer dan de vorige keer, en we waren nu ook niet nog een beetje dronken van nieuwjaar. Deze keer lukte het ook niet meteen al naar 10 minuutjes, dus zo leuk was t dit keer helemaal niet meer om daar te staan. En net toen we er een hard hoofd in begonnen te krijgen en de neiging hadden om in de avond toch verslagen de bus te gaan pakken, kwam er ineens een zwarte kia aangereden met geblindeerde raampjes. Er was daarvoor wel een rare man naar ons gekomen die te voet was, en zei dat hij zijn auto ging halen... maar dat was hij gelukkig niet. ( daar zouden we overigens ook niet bij ingestapt zijn hoor!)

Nee gelukkig waren het twee jonge jongens van onze leeftijd en die moesten richting vang vieng dus wilde ons wel meenemen. Het zag er wel een beetje vreemd en grappig uit omdat een van de jongens een zonnebril op had terwijl de zon niet eens scheen. Ze hadden geblindeerde ramen, en ze hadden hun stoel helemaal op de leanbackstand staan haha. Het dak was fouter dan fout maar voor 'laotiaans doen' was het denk ik wel heel cool. Het was een dak met bordeaux rood leer en dan van die goude knoopjes er op. Toen we in waren gestapt kreeg ik vrijwel meteen een vriend van hun aan de telefoon. Het bleek dus achteraf dat die vriend die we aan de telefoon kregen, hun soort tolk was want als ze ons iets wilde vertellen dan werd die jongen opgebeld om in het engels tegen ons te vertalen, en ons antwoord dan weer tegen hun in het laotiaans. De tweede keer dat ik hem aan de telefoon kreeg vroeg ie of alles goed was, en als we iets nodig hadden dat we het altijd aan ze konden vragen. Super schattig! Dat coole beeld wat we van tevoren van ze hadden bleek helemaal niet zo te zijn. Het waren echt twee super schatten!

Terwijl we bijvoorbeeld waren gestopt om eventjes naar de toilet te gaan hadden ze voor ons ondertussen bananenchipjes en een flesje water gekocht. Daarna kwamen we mannen tegen die in de regen aan het werk waren. Daar stopte ze voor en gaven ze allemaal een biertje.

We denken eigenlijk dat een van hun een bekende laotiaan is haha. Want laos is een communistisch land dus iedereen zou dan even veel moeten verdienen. Bij hun was het overduidelijk dat ze meer geld hadden dan andere laotiaanse mensen. En vooral op die leeftijd. Maar ook dachten we dit omdat ze een cdtje op hadden staan en soms zeiden: thats my song! Waarop wij vroegen of hij dat liedje had gezongen... Maar helaas is hun engels niet zo heel goed maar ze antwoordde er wel met ja op. Dus denken we dat een van hun in iedergeval een bekende zanger is in Laos. Ik weet niet of we daar ooit achter gaan komen haha.

We hadden de dag van te voren op de markt wat fruit gekocht om aan de lifters te geven. De mandarijntjes bleken vietnamese mandarijntjes te zijn. Hier kwamen we achter doordat ze ineens langs een kraampje op de weg stopten om een zak vol echte lao mandarijntjes te kopen! Die moesten we natuurlijk ook proeven haha.

Nou, een uurtje later kreeg ik weer de telefoon in mijn handen, of we het oké vonden om nu wat te gaan eten. Dat vonden we wel want we hadden al een beetje honger. De jongens die trouwens lock en then heette, hadden echt een hele tafel vol eten besteld. Met sticky rice en heel veel ander Laofood. Gelukkig had puck van te voren gezegd dat ze geen kip at omdat ze daar ziek van was geworden, want de pootjes met nageltjes en al van de kip lag gewoon tussen de rest van het vlees! Ieww!

Maar de rest van het eten was echt super lekker! Voor de eerste keer dat we echt local eten hebben gegeten,en We zijn er nog niet ziek van haha. Nee, het was echt super lekker.

We zagen dat then alweer wilde gaan afrekenen voor het eten, maar dat wilde we echt niet. Toen ik met ons "potjes portemonneetje" heen rende, riep lock iets naar then. Ik denk dat hij wilde zeggen dat we niet mochten betalen, want hij wilde dat echt niet toen ik daar ook stond. Dat vonden we eigenlijk wel stom en ongemakkelijk. Maar ze wilde het echt niet dat we mee betaalde... Volgens mij dachten ze dat we echt super arm zijn ofzo.

Bij elkaar had de reis 5 uur geduurd, veel korter dan dat je met de bus zou gaan, en bovendien ook veel leuker. onderweg is er ook veel te zien, en ondanks je elkaar niet kan verstaan is het toch niet echt heel ongemakkelijk. We waren op een gegeven moment zo hoog in de bergen aan het rijden dat we in de wolken terecht kwamen. Dat is wel een beetje spannend want je ziet dan echt bijna niks! Als je eenmaal nog boven die wolken uit komt, zag dat er super vet uit. Eigenlijk is Laos een en al berg en natuur. Helemaal het tegenovergestelde van Nederland. Niks is plat. Echt een super mooi land. Overal liepen koeien op de weg, en soms ook geitjes. Aan de kant van de weg staan allemaal hutjes waar de mensen echt in leven. Heel veel gezien onderweg dus, daarom gingen die 5 uurtjes super snel.

Op het laatst kreeg ik alweer de vriend van hun aan de telefoon, want we waren bijna in vang vieng. Hij vroeg waar hij ons af moest zetten... Ik had gezegd dat het citycenter goed was, maar nadat ik had opgehangen waren lock en then alleen maar rondjes aan het rijden... aan iedereen de weg aan het vragen terwijl wij Eigenlijk het gevoel hadden dat we er al waren. Ik zei nog een keertje: its oké! Maar ze luisterde daar niet naar. Na 4 keer rond te zijn gereden, kreeg ik weer de tolk aan de telefoon. bleek dat het FITNESSCENTRUM niet meer bestond! Oeps. Ik durfde niet meer te zeggen dat dat niet was wat ik zei, dus ik zei dat het goed was en dat hij ons gewoon waar we eigenlijk op dat moment stonden, ons er uit kon laten. Want we stonden in het citycenter. Gelukkig was er nu geen mis communicatie en konden we er uit. Het afscheid is dan heel ongemakkelijk want je weet niet wat je moet doen. Ik had ze eigenlijk een knuffel willen geven, maar weet niet of dat gepast is hier. Dus we zeiden maar heel vaak copchai lai lai! Wat heel erg bedankt betekent. En eigenlijk zeg je dan nog niet hoe blij je echt ben met wat ze voor ons hebben gedaan. Dat vonden we zo jammer. Maar achja niks meer aan te doen. Nu zijn we dan in vang vieng, ook meteen een heel relax hostel gevonden. Je kan er lekker op kussens liggen en naar friends kijken! En ondertussen kan je wat eten of wat drinken bestellen. Helemaal top! Nu regent het alleen wel super hard al de hele ochtend, en blijkbaar houd dat zo het hele weekend aan. Dus we gaan maandag pas tuben, en nu zien wat we nu kunnen doen met dit weertje hier!

Tot snel weer! Kusje uit vang vieng!